Strandbiet

De strandbiet of zeebiet (Beta vulgaris subsp. maritima) is een voorouder van de suikerbiet, voederbiet, snijbiet en rode biet en behoort tot de amarantenfamilie. In Nederland is de strandbiet zeldzaam. De plant komt voor op de vloedmerken aan de voet van duintjes en zeedijken.
De strandbiet komt van nature voor in Zuid-Europa en Noord-Afrika aan de Middellandse zeekust en aan de kust in West-Europa: naar het westen strekt het natuurlijke areaal zich uit tot op de eilanden in de Atlantische oceaan: de Azoren, Madeira, Canarische eilanden. Naar het noorden tot aan de zuidkust van Noorwegen en Zweden. Pas de laatste jaren komt de strandbiet ook voor aan de Oostzeekust tot Polen en Finland.
Jonge bladeren van de strandbiet kunnen als salade gegeten worden. Oudere bladeren smaken bitter en moeten gekookt als spinazieklaar gemaakt worden. Deze bittere smaak wordt veroorzaakt door het hoge tannine- en ijzergehalte. Bij snijbiet zijn deze negatieve eigenschappen door veredeling verdwenen.
De bladeren worden sinds de prehistorische tijd al als groente gegeten, hetgeen uit neolithische vondsten blijkt. De teelt begon vermoedelijk al in tweeduizend jaar voor Christus. Uit geschriften uit Assyrië blijkt dat de strandbiet (“Silga”) al rond 800 voor Christus in de hangende tuinen van Babylon uitgeplant werden.